ابزار وبمستر

بسم رب المهدی

صدا را می شنوی؟
گوش کن
انگار کسی در حال گریستن است، می شنوی؟
صدا از کجا می آید؟ هر چه می خواهد جای دقیق صدا را دنبال و آن را پیدا نمایم، نمی توانم، انگار عاجز و ناتوانم از این کار
گوش کن، چقدر این صدا غم آور و سوزناک است و در عین حال آرامشی عجیب دارد، اما داغش طوفانی است
این صدا از کجا می آید؟ او من را به سمت خود می کشاند اما نمی دانم چرا به او نمی رسم؟
ای خدا این چه غمی است؟ این چه حزن است؟ این چه مصیبتی است؟ دلم را خون گرفته و چشم هایم را باران
دیگر تابی برایم نمانده؛ مگر می شود در این شهر شلوغ که در این عید بزرگ در شادی و سرور است چنین غم و اندوهی باشد؟
نمی دانم نمی دانم چرا این صدای گریه و غم را فقط من می شنوم؟ آیا این مردمان که غرق در شادی و سرورند صدای این گریه را نمی شنوند؟
ای صدا تو کیستی و برای چه در این عید گریه می کنی؟ روضه ات دلم را آتش می زند.انگار این روضه ها روضه ی از دست دادن مادر است.
آخر آنان که مادر خود را از داده اند این چنین روضه می خوانند.ای صدا کیستی که این چنین دلم را آتش زدی و من را در این عید سیه پوش خود نمودی

من صدای السلام علیک ایتها الصدیقه الشهیده(س) تورا می شنوم...

کیستی ای زخم هجران در دلم؟
کیستی ای رنگ بی رنگی من؟
همنشین وقت دلتنگی من
کیستی ای ناز جان افروخته؟
انتظار دیدگان دوخته
کیستی ای ناله های ناصبور؟
کیستی ای راز دریاهای دور؟
کیستی ای زخم ها را التیام؟
کیستی ای ذوالفقار در میان؟
کهنه شد درد فراقت ای دریغ

بسم رب المهدی

امام زمان سلام الله علیه:
«اعزّهم الله بطاعته؛ خداوند عزت طاعت خود را به دوستان ما مرحمت کند.»(1)

ما اگر مبارزه حسین بن علی علیه السلام را با لشکریان یزید و ابن زیاد از جنبه نظامی، یعنی از نظر ظاهری و صوری در نظر بگیریم، امام حسین شکست خورد و آنها پیروز شدند. اما اگر ماهیت قضیه را در نظر بگیریم، فکری و اعتقادی است، یعنی حکومت یزید سمبل جریانی بود که می خواست فکر اسلامی را از بین ببرد و امام حسین برای احیاء فکر اسلام جنگید، در این صورت باید ببینیم آیا امام حسین به مقصودش رسید یا نرسید؟

آیا توانست یک فکر را در دنیا زنده کند یا نتوانست؟ می بینیم که توانست. هزار و سیصد سال است که این نهضت هر سال یک پیروزی جدید به دست می آورد، یعنی هر سال عاشورا، عاشورا است و معنی کل یوم عاشورا این است که هر روز به نام امام حسین با ظلم و باطلی مبارزه می شود و حق و عدالتی احیاء می شود، این پیروزی است و پیروزی بالاتر از این چیست؟ یزیدها و ابن یزیدها می روند، ولی حسین ها و عباس ها و زینب ها باقی می مانند. البته به عنوان یک ایده نه به عنوان یک شخص، بلکه به عنوان یک صاحب اختیار و حاکم بر جامعه خویش. آری! آنها می میرند، اما اینها زنده و جاوید باقی می مانند.(2)

امام حسین علیه‏السلام نه تنها انفاق و خدمت‏گزاری را در جامعه زمان خویش به نحو احسن و اعلی انجام می‏داد بلکه تلاش داشت اندیشه عالی و دیدگاه بلند خویش را درباره خدمت‏رسانی به جامعه اسلامی القاء نماید. برای تحقق همین امر است که فرمودند:

«ای مردم! با ارزشهای والای اخلاقی زندگی کنید و برای به دست آوردن سرمایه‏های سعادت شتاب کنید، کار خوبی را که برای آن شتاب نکردید به حساب نیاورید، ستایش را با کمک کردن به دیگران به دست آورید، با کوتاهی کردن سرزنشها را به جان نخرید، اگر نیکی به کسی روا داشتید و آن شخص قدردانی نکرد نگران نباشید؛ زیرا خداوند او را مجازات خواهد کرد، و خدا بهترین پاداش دهنده و بهترین هدیه دهنده است.»

آن‏گاه فرمودند: «وَاعْلَمُوا اَنَّ حَوائِجَ النّاسِ اِلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ اللّه‏ِ عَلَیْکُمْ فَلا تَمُلُّوا النِّعَمَ فَتَحُورَ نِقَما؛ بدانید نیازهای مردم به سوی شما، از نعمتهای پروردگار برای شما است؛ پس نعمتها را [پس نزنید و] از دست ندهید که دچار عذاب الهی می‏شوید.»(3)

امام حسین علیه‏السلام در ادامه همان حدیث باز به اندیشه‏سازی می‏پردازد و می‏فرماید: «اَیُّها النّاسُ مَنْ جادَ سادَ وَ مَنْ بَخِلَ رَذِلَ وَاِنَّ اَجْوَدَ النّاسِ مَنْ اَعْطی مَنْ لایَرْجُوا؛ ای مردم! هر کس بخشش کند، سروری کند و هر کس بخل ورزد، پستی کرده است، و همانا بخشنده‏ترین مردم کسی است که به انسانی کمک کند که [به او] امیدی نداشته باشد.»(4)

همچنین آن حضرت درباره پاداش و پی‏آمد خدمت‏گزاری فرمودند: «مَنْ سَعی فی حاجَةِ اَخیهِ الْمُؤمِنِ فَکَاَنَّما عَبَدَاللّه‏َ تِسْعَةَ الافِ سَنَةٍ صائِما نَهارَهُ قائِما لَیْلَهُ؛ کسی که برای برطرف کردن نیاز برادر مؤمنش تلاش کند، گویا خدا را نُه هزار سال عبادت کرده است که روزهایش را روزه‏دار و شبهایش را بیدار بوده است.»(5)

چنان که در روایت دیگری فرمود: «اِنّ الْمَسْأَلَة لاتَحِلُّ اِلاّ فی اِحْدی ثَلاثٍ دَمٌ مُفْجعٌ اَوْدَیْنٌ مُقْرِحٌ اَوْ فَقْرٌ عُدْقِعٌ؛ کمک خواستن از دیگران حلال نیست مگر در سه مورد:
1. [پرداخت] خون بها، 2. دین و قرض کمرشکن، و 3. فقر ذلّت‏بار.»(6و7)